Wzór legitymacji służbowej kontrolera biletów nie stanowi tajemnicy przedsiębiorcy ani przedsiębiorstwa

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi na odmowę udzielenia przez przewoźnika kolejowego informacji publicznej w formie kserokopii przykładowych identyfikatorów uprawniających do kontroli biletów w pociągach dla stanowisk konduktora, kierownika pociągu oraz rewizora.

Przewoźnik odmówił wnioskodawcy, powołując się na art. 11 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy …) w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tajemnica przedsiębiorstwa), wskazując m.in., że zdobycie tych informacji przez podmioty konkurencyjne na rynku mogłoby umożliwić im ich wykorzystanie do prowadzenia własnej działalności gospodarczej.

WSA uznał takie stanowisko za nieuzasadnione i wskazał na treść art. 33a ust. 1 prawa przewozowego, zgodnie z którym przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu. Przepis ten wskazuje również dane, które musi zawierać identyfikator kontrolera.

W ocenie Sądu, skoro identyfikator osoby dokonującej kontroli winien być, zgodnie z wolną ustawodawcy, umieszczony w widocznym miejscu, to w sprawie nie mogło być w tym zakresie mowy ani o tajemnicy przedsiębiorstwa, ani o tajemnicy przedsiębiorcy.

Należy przy tym rozróżnić oba rodzaje tajemnicy, które nie są ze sobą tożsame. Tajemnicę przedsiębiorcy wyprowadza się z pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa i pojęcia te w zasadzie pokrywają się zakresowo, chociaż tajemnica przedsiębiorcy w niektórych sytuacjach może być rozumiana szerzej.

Tajemnicę przedsiębiorcy stanowią informacje znane jedynie określonemu kręgowi osób i związane są z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, wobec których podjął on wystarczające środki ochrony w celu zachowania ich poufności (nie jest wymagana przesłanka gospodarczej wartości informacji, jak przy tajemnicy przedsiębiorstwa).

Wspólną cechą obu rodzajów tajemnic jest to, że informacja staje się „tajemnicą”, kiedy przedsiębiorca przejawi rzeczywistą wolę zachowania jej jako niepoznawalnej dla osób trzecich. Nie traci natomiast swojego charakteru przez to, że wie o niej pewne ograniczone grono osób zobowiązanych do dyskrecji (np. pracownicy przedsiębiorstwa). Utrzymanie danych informacji jako tajemnicy wymaga więc podjęcia przez przedsiębiorcę działań zmierzających do wyeliminowania możliwości dotarcia do nich przez osoby trzecie w normalnym toku zdarzeń, bez konieczności podejmowania szczególnych starań.

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 maja 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 2385/13