Koszt transportu pojazdu od producenta do salonu wlicza się do jego ceny końcowej

Przedmiotem pytania prejudycjalnego przedstawionego Trybunałowi Sprawiedliwości UE przez niemiecki Sąd Krajowy w Kolonii była ocena zgodności reklamy zamieszczonej w prasie przez firmę zajmującą się handlem samochodami z postanowieniami Dyrektywy 98/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. w sprawie ochrony konsumenta przez podawanie cen produktów oferowanych konsumentom.

Reklama zawierała m.in. następujące sformułowania: „Na przykład Citroën C4 VTI 120 Exclusive: 21 800 €1”, „wszystkie opcje w cenie”, „Maksymalna korzyść cenowa: 6170 €1”. Indeks górny „1” odsyłał do następującej informacji, zapisanej mniejszymi literami w dolnej części ogłoszenia: „Cena bez kosztów przemieszczenia w wysokości 790 € […]”. Natomiast brak było w reklamie wskazania łącznej ceny, obejmującej koszty transportu pojazdu od producenta do sprzedawcy, którą klient musiał obowiązkowo uiścić, aby nabyć pojazd.

W pierwszej kolejności TSUE uznał, że w przypadku przedmiotowej reklamy konieczne jest wskazywanie cen w sposób określony w Dyrektywie. Cena końcowa musi obejmować konieczne i przewidywalne elementy ceny, które obligatoryjnie obciążają konsumenta i które stanowią świadczenie pieniężne w zamian za nabycie danego produktu.

Dlatego jeśli sprzedający wymaga, aby konsument ponosił koszty przemieszczenia samochodu od producenta do salonu sprzedającego, to koszty te stanowią element ceny sprzedaży w rozumieniu art. 2 lit. ad) Dyrektywy i należy odróżnić je od dodatkowych kosztów transportu lub dostawy do miejsca wybranego przez konsumenta, który to koszt nie może być zakwalifikowany jako konieczny i przewidywalny element ceny.

Wobec powyższego, przedmiotowej koszty powinny być uwzględnione w cenie sprzedaży pojazdu podanej w reklamie zamieszczonej przez sprzedawcę w prasie, jeżeli reklama ta, biorąc pod uwagę wszystkie jej cechy, stanowi w oczach konsumenta ofertę dotyczącą tego pojazdu.

Ponadto TSUE zajął się wzajemną relacją przepisów Dyrektywy nr 98/6/WE do Dyrektywy nr 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym. Co do zasady Dyrektywa nr 2005/29/WE odnosi się do praktyk stosowanych przez przedsiębiorców przed zawarciem transakcji handlowej dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania oraz po jej zawarciu, a definicja praktyki handlowej obejmuje m.in. komunikaty handlowe, w tym reklamę i marketing, to jednak Dyrektywa nr 98/6/WE reguluje szczególne aspekty praktyk handlowych, które wiążą się z podaniem ceny sprzedaży produktów w ofertach sprzedaży i w reklamie. Stąd aspekt stosowania w reklamie niewłaściwych  oznaczeń ceny sprzedaży podlega ocenie w świetle Dyrektywy nr 98/6/WE.

  • wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 7 lipca 2016 r., sprawa C-476/14