Kogo obowiązują unijne zasady znakowania produktów ekologicznych?

W wyroku z 12 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt C-289/16 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) dokonał wykładni pojęcia „sprzedaż bezpośrednia” występującego w art. 28 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych.

Orzeczenie zostało wydane w związku z pytaniem prejudycjalnym niemieckiego Federalnego Trybunału Sprawiedliwości (BGH) w sprawie dotyczącej oznakowania produktów przez przedsiębiorcę prowadzącego internetową sprzedaż wysyłkową m.in. przypraw ekologicznych.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podmiot gospodarczy, który wprowadza do obrotu produkty ekologiczne, jest zobowiązany do poddania swego przedsiębiorstwa systemowi kontroli. Art. 28 ust. 2 rozporządzenia wskazuje z kolei, że spod kontroli wyłączone są podmioty gospodarcze, które sprzedają produkty bezpośrednio konsumentowi lub użytkownikowi końcowemu, pod warunkiem że nie wytwarzają, nie przygotowują ani nie przechowują one tych produktów w celach innych niż odnoszących się do punktu sprzedaży, ani nie przywożą takich produktów z krajów trzecich, ani też nie zleciły tych czynności stronie trzeciej.

BGH rozważał dwa sposoby interpretacji pojęcia sprzedaż „bezpośrednia”. Według pierwszego z nich sprzedaż „bezpośrednia” musi odbywać się w miejscu przechowywania produktów przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy lub jego personelu zajmującego się sprzedażą oraz nabywcy. Zgodnie z drugim sposobem wykładni sprzedaż „bezpośrednia” to sprzedaż, w której nie uczestniczy pośrednik.

Po rozważeniu nie tylko treści spornego przepisu, ale także jego kontekstu oraz ogólnych celów, do których zmierza rozporządzenie nr 834/2007, TSUE orzekł, że art. 28 ust. 2 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, iż dla uznania, że produkty są sprzedawane konsumentowi lub użytkownikowi końcowemu „bezpośrednio” w rozumieniu tego przepisu, jest niezbędne, by sprzedaż była prowadzona przy jednoczesnej obecności podmiotu gospodarczego lub jego personelu zajmującego się sprzedażą oraz konsumenta końcowego.

Konsekwencją dokonanej przez TSUE wykładni było wydanie przez BGH wyroku z 29 marca 2018 r. w sprawie o sygn. akt I ZR 243/14, z którego wynika, że sklepy internetowe mogą sprzedawać produkty oznaczone jako „bio” tylko z odpowiednimi certyfikatami i podlegają w tym zakresie kontroli na podstawie art. 28 ust. 1 rozporządzenia nr 834/2007.

• wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 października 2017 r., sygn. akt C-289/16
• wyrok niemieckiego Federalnego Trybunału Sprawiedliwości (BGH) z 29 marca 2018 r., sygn. akt I ZR 234/14.